منهاج البدعه الامویه

ابوالمویّد موفق بن احمد خوارزمی، و حموینی در کتاب فرائد السمطین، و شیخ سلیمان قندوزی حنفی در ینابیع المودّۀ، به سند خودش از ابوسلیمان روایت کرده‌اند که گفت:
وذکر ابن شاذان هذا، حدثنا احمد بن محمد بن عبدالله الحافظ، حدثنی علی بن علی بن سنان الموصلی، عن احمد بن محمد بن صالح، عن سلمان بن محمد، عن زیاد بن مسلم، عن عبد الرحمن بن یزید بن جابر، عن سلامه، عن أبی سلیمان راعی رسول الله قال سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ (صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ) یَقُولُ: لَیْلَۀً اُسْرِیَ بِی اِلَی السَّمَاءِ قَالَ لِیَ الْجَلِیلُ جَلَّ جَلاَلُهُ (آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا اُنْزِلَ اِلَیْهِ مِنْ رَبِّهِ) بقره /285 فَقُلْتُ وَ الْمُؤْمِنُونَ، قَالَ صَدَقْتَ، قَالَ یَا مُحَمَّدُ اِنِّی اِطَّلَعْتُ اِلَی اَهْلِ الْاَرْضِ، اِطِّلاَعَۀً فَاخْتَرْتُکَ مِنْهُمْ فَشَقَقْتُ لَکَ اِسْماً مِنْ اَسْمَائِی فَلاَ اَذْکُرُ فِی مَوْضِعٍ اِلاَّ ذَکَرْتُ مَعِی فَاَنَا الْمَحْمُودُ وَ اَنْتَ مُحَمَّدُ، ثُمَّ اِطَّلَعْتُ الثَّانِیَۀ فَاخْتَرْتُ مِنْهُمْ عَلِیّاً فَسَمَّیْتُهُ بِاِسْمِی، یَا مُحَمَّدُ خَلَقْتُکَ وَ خَلَقْتُ عَلِیّاً وَ فَاطِمَۀَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ الْاَئِمَّۀَ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ مِنْ نُورِی وَ عَرَضْتُ وِلاَیَتَکُمْ عَلَی اَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرْضِ فَمَنْ قَبِلَهَا کَانَ عِنْدِی مِنَ الْمُؤْمِنیِنَ وَ مَنْ جَحِدَهَا کَانَ عِنْدِی مِنَ الْکَافِرِینَ ...، یَا مُحَمَّدُ تُحِبُّ اَنْ تَرَاهُمْ؟ قُلْتُ نَعَمْ یَا رَبِّ، قَالَ لِی: اُنْظُرْ اِلَی یَمِینِ الْعَرْشِ فَنَظَرْتُ فَاِذاً عَلَی وَ فَاطِمَۀ وَ الْحَسَن وَ الْحُسَیْن وَ عَلِیّ بْن الْحُسَیْن وَ مُحَمَّد بْن عَلَیّ وَ جَعْفَر بْن مُحَمَّد وَ مُوسَی بْن جَعْفَر وَ عَلِیّ بْن مُوسَی وَ مُحَمّد بْن عَلِیّ وَ عَلِیّ بْن مُحَمَّد وَ الْحَسَن بْن عَلِیّ وَ مُحَمَّد الْمَهْدِیّ بْن الْحَسَن کَاَنَّهُ کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ بَیْنَهُمْ وَ قَالَ یَا مُحَمَّدُ هَؤُلاَءِ حُجَجِی عَلَی عِبَادِی وَ هُمْ اَوْصِیَائُکَ وَ الْمَهْدِیُّ مِنْهُمْ، اَلثَّائِرُ مِنْ قَاتِلِ عِتْرَتِکَ، وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی اِنَّهُ الْمُنْتَقِمُ مِنْ اَعْدَائِی وَ الْمُمِدُّ لِاَوْلِیَائِی.
از رسول‌خدا(ص) شنیدم که می‌فرمود:
در شب معراج که مرا به آسمان بردند، در آنجا خداوند جلیل فرمود: آمن الرّسول بما انزل الیه من ربّه، یعنی: پیامبر به آن‌چه از سوی پروردگارش بر او نازل شده ایمان آورده است، من گفتم: و مومنون (یعنی افراد با ایمان نیز این‌گونه هستند) خداوند فرمود: راست گفتی، و فرمود:‌ای محمّد من نظر خاصی به اهل زمین نمودم و تو را از میان آنها برگزیدم، و برای تو اسمی از اسم‌های خودم را مشتق نمودم، و در هیچ جایی متذکر نشدم مگر اینکه تو را هم با خود ذکر نمودم، پس من محمودم و تو محمّد، سپس برای بار دوّم نظر خاصّی نمودم و علی را برگزیدم و او را به اسم خودم نامیدم، من تو و علی و فاطمه و حسن وحسین و امامان از فرزندان حسین را از نور خودم آفریدم، و ولایت شما را بر اهل آسمانها و زمین عرضه نمودم، پس هر کسی که این ولایت را قبول کرد از مومنین است و هر کس منکر آن شد نزد من از کافران است. ...،‌ای محمّد، آیا دوست داری ایشان را ببینی، من عرض کردم آری ای پروردگار من، پس خداوند به من فرمود: به سمت راست عرش نگاه کن، و من نگاه کردم و در آنجا علی و فاطمه و حسن و حسین، و علی بن حسین (سجاد) و محمد بن علی (باقر) و جعفر بن محمّد (صادق) و موسی بن جعفر (کاظم) و علی بن موسی (رضا) و محمد بن علی (جواد) و علی بن محمد (هادی) و حسن بن علی (عسکری) و «م ح م د» مهدی پسر حسن عسکری را دیدم، و مهدی در میان ایشان همچون ستاره‌ای می‌درخشید، و خداوند فرمود:‌ای محمّد، اینها حجت‌های من بر بندگانم هستند، اینها اوصیاء توهستند و مهدی(عج) از ایشان است، قسم به عزت و جلالم که مهدی(عج) انتقام قاتلین عترت تو راخواهد گرفت.
مقتل الحسین7، خوارزمی، ص‌95، حدیث 203.
فرائد السطمین، حموینی، ج‌2، ص‌319، حدیث 571، موسسه محمودی، بیروت.
ینابیع المودّۀ، قندوزی حنفی، باب 93، ج3، ص‌380، حدیث 2، دارالاسوه.
در یکى از طرق لوح جابر بن عبد الله، ابو بصیر اسدى قرار دارد که این روایت را از امام صادق (علیه السلام) به صورت مفصل نقل کرده و مرحوم کلینى این روایت را در یک جا با سه سند در کافى آورده‌است:
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى وَمُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ وَعَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: قَالَ أَبِی لِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ ـ إِنَّ لِی إِلَیْکَ حَاجَةً فَمَتَى یَخِفُّ عَلَیْکَ أَنْ أَخْلُوَ بِکَ فَأَسْأَلَکَ عَنْهَا. فَقَالَ لَهُ جَابِرٌ: أَیَّ الْأَوْقَاتِ أَحْبَبْتَهُ فَخَلَا بِهِ فِی بَعْضِ الْأَیَّامِ فَقَالَ لَهُ: یَا جَابِرُ أَخْبِرْنِی عَنِ اللَّوْحِ الَّذِی رَأَیْتَهُ فِی یَدِ أُمِّی فَاطِمَةَ (علیها السلام) بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) وَمَا أَخْبَرَتْکَ بِهِ أُمِّی أَنَّهُ فِی ذَلِکَ اللَّوْحِ مَکْتُوبٌ فَقَالَ جَابِرٌ: أَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی دَخَلْتُ عَلَى أُمِّکَ فَاطِمَةَ (علیها السلام) فِی حَیَاةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) فَهَنَّیْتُهَا بِوِلَادَةِ الْحُسَیْنِ وَرَأَیْتُ فِی یَدَیْهَا لَوْحاً أَخْضَرَ ظَنَنْتُ أَنَّهُ مِنْ زُمُرُّدٍ وَرَأَیْتُ فِیهِ کِتَاباً أَبْیَضَ شِبْهَ لَوْنِ الشَّمْسِ فَقُلْتُ لَهَا بِأَبِی وَأُمِّی یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) مَا هَذَا اللَّوْحُ؟ فَقَالَتْ: هَذَا لَوْحٌ أَهْدَاهُ اللَّهُ إِلَى رَسُولِهِ (صلی الله علیه وآله) فِیهِ اسْمُ أَبِی وَاسْمُ بَعْلِی وَاسْمُ ابْنَیَّ وَاسْمُ الْأَوْصیاءِ مِنْ وُلْدِی وَ أَعْطَانِیهِ أَبِی لِیُبَشِّرَنِی بِذَلِکَ. قَالَ جَابِرٌ: فَأَعْطَتْنِیهِ أُمُّکَ فَاطِمَةُ (علیها السلام) فَقَرَأْتُهُ وَاسْتَنْسَخْتُهُ. فَقَالَ لَهُ أَبِی فَهَلْ لَکَ یَا جَابِرُ أَنْ تَعْرِضَهُ عَلَیَّ؟ قَالَ: نَعَمْ. فَمَشَى مَعَهُ أَبِی إِلَى مَنْزِلِ جَابِرٍ فَأَخْرَجَ صَحِیفَةً مِنْ رَقٍّ فَقَالَ: یَا جَابِرُ انْظُرْ فِی کِتَابِکَ لِأَقْرَأَ أَنَا عَلَیْکَ فَنَظَرَ جَابِرٌ فِی نُسْخَةٍ فَقَرَأَهُ أَبِی فَمَا خَالَفَ حَرْفٌ حَرْفاً فَقَالَ جَابِرٌ: فَأَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی هَکَذَا رَأَیْتُهُ فِی اللَّوْحِ مَکْتُوباً: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ* هَذَا کِتَابٌ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ*ـ لِمُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَنُورِهِ وَسَفِیرِهِ وَحِجَابِهِ وَدَلِیلِهِ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ مِنْ عِنْدِ رَبِّ الْعَالَمِینَ عَظِّمْ یَا مُحَمَّدُ أَسْمَائِی وَاشْکُرْ نَعْمَائِی وَلَا تَجْحَدْ آلَائِی إِنِّی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا قَاصِمُ الْجَبَّارِینَ وَمُدِیلُ الْمَظْلُومِینَ وَدَیَّانُ الدِّینِ إِنِّی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَمَنْ رَجَا غَیْرَ فَضْلِی أَوْ خَافَ غَیْرَ عَدْلِی عَذَّبْتُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمِینَ فَإِیَّایَ فَاعْبُدْ وَعَلَیَّ فَتَوَکَّلْ إِنِّی لَمْ أَبْعَثْ نَبِیّاً فَأُکْمِلَتْ أَیَّامُهُ وَانْقَضَتْ مُدَّتُهُ إِلَّا جَعَلْتُ لَهُ وَصِیّاً وَإِنِّی فَضَّلْتُکَ عَلَى الْأَنْبِیَاءِ وَفَضَّلْتُ وَصِیَّکَ عَلَى الْأَوْصِیَاءِ وَأَکْرَمْتُکَ بِشِبْلَیْکَ وَسِبْطَیْکَ حَسَنٍ وَحُسَیْنٍ فَجَعَلْتُ حَسَناً مَعْدِنَ عِلْمِی ـ بَعْدَ انْقِضَاءِ مُدَّةِ أَبِیهِ وَجَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی وَأَکْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ وَخَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَةِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اسْتُشْهِدَ وَأَرْفَعُ الشُّهَدَاءِ دَرَجَةً جَعَلْتُ کَلِمَتِیَ التَّامَّةَ مَعَهُ وَحُجَّتِیَ الْبَالِغَةَ عِنْدَهُ بِعِتْرَتِهِ أُثِیبُ وَأُعَاقِبُ أَوَّلُهُمْ عَلِیٌّ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ وَزَیْنُ أَوْلِیَائِیَ الْمَاضِینَ وَابْنُهُ شِبْهُ جَدِّهِ الْمَحْمُودِ مُحَمَّدٌ الْبَاقِرُ عِلْمِی وَالْمَعْدِنُ لِحِکْمَتِی سَیَهْلِکُ الْمُرْتَابُونَ فِی جَعْفَرٍ الرَّادُّ عَلَیْهِ کَالرَّادِّ عَلَیَّ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأُکْرِمَنَّ مَثْوَى جَعْفَرٍ وَلَأَسُرَّنَّهُ فِی أَشْیَاعِهِ وَأَنْصَارِهِ وَأَوْلِیَائِهِ أُتِیحَتْ بَعْدَهُ مُوسَى فِتْنَةٌ عَمْیَاءُ حِنْدِسٌ ـ لِأَنَّ خَیْطَ فَرْضِی لَا یَنْقَطِعُ وَحُجَّتِی لَا تَخْفَى وَأَنَّ أَوْلِیَائِی یُسْقَوْنَ بِالْکَأْسِ الْأَوْفَى مَنْ جَحَدَ وَاحِداً مِنْهُمْ فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتِی وَمَنْ غَیَّرَ آیَةً مِنْ کِتَابِی فَقَدِ افْتَرَى عَلَیَّ وَیْلٌ لِلْمُفْتَرِینَ الْجَاحِدِینَ عِنْدَ انْقِضَاءِ مُدَّةِ مُوسَى عَبْدِی وَحَبِیبِی وَخِیَرَتِی فِی عَلِیٍّ وَلِیِّی وَنَاصِرِی وَمَنْ أَضَعُ عَلَیْهِ أَعْبَاءَ النُّبُوَّةِ وَأَمْتَحِنُهُ بِالاضْطِلَاعِ بِهَا یَقْتُلُهُ عِفْرِیتٌ مُسْتَکْبِرٌ یُدْفَنُ فِی الْمَدِینَةِ الَّتِی بَنَاهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ ـ إِلَى جَنْبِ شَرِّ خَلْقِی حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأَسُرَّنَّهُ بِمُحَمَّدٍ ابْنِهِ وَخَلِیفَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ وَوَارِثِ عِلْمِهِ فَهُوَ مَعْدِنُ عِلْمِی وَمَوْضِعُ سِرِّی وَحُجَّتِی عَلَى خَلْقِی لَا یُؤْمِنُ عَبْدٌ بِهِ إِلَّا جَعَلْتُ الْجَنَّةَ مَثْوَاهُ وَشَفَّعْتُهُ فِی سَبْعِینَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ کُلُّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا النَّارَ وَأَخْتِمُ بِالسَّعَادَةِ لِابْنِهِ عَلِیٍّ وَلِیِّی وَنَاصِرِی وَالشَّاهِدِ فِی خَلْقِی وَأَمِینِی عَلَى وَحْیِی أُخْرِجُ مِنْهُ الدَّاعِیَ إِلَى سَبِیلِی وَالْخَازِنَ لِعِلْمِیَ الْحَسَنَ وَأُکْمِلُ ذَلِکَ بِابْنِهِ م‏ح‏م‏د رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ عَلَیْهِ کَمَالُ مُوسَى وَبَهَاءُ عِیسَى وَصَبْرُ أَیُّوبَ فَیُذَلُّ أَوْلِیَائِی فِی زَمَانِهِ وَتُتَهَادَى رُءُوسُهُمْ کَمَا تُتَهَادَى رُءُوسُ التُّرْکِ وَالدَّیْلَمِ فَیُقْتَلُونَ وَیُحْرَقُونَ وَیَکُونُونَ خَائِفِینَ مَرْعُوبِینَ وَجِلِینَ تُصْبَغُ الْأَرْضُ بِدِمَائِهِمْ وَیَفْشُو الْوَیْلُ وَالرَّنَّةُ فِی نِسَائِهِمْ أُولَئِکَ أَوْلِیَائِی حَقّاً بِهِمْ أَدْفَعُ کُلَّ فِتْنَةٍ عَمْیَاءَ حِنْدِسٍ وَبِهِمْ أَکْشِفُ الزَّلَازِلَ وَأَدْفَعُ الْآصَارَ وَالْأَغْلَالَ أُولئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ: قَالَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ سَالِمٍ قَالَ أَبُو بَصِیرٍ لَوْ لَمْ تَسْمَعْ فِی دَهْرِکَ إِلَّا هَذَا الْحَدِیثَ لَکَفَاکَ فَصُنْهُ إِلَّا عَنْ أَهْلِهِ‏.
ابى بصیرمى‌گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: پدرم به جابر بن عبد الله انصارى گفت: چه وقت برایت راحت‏تر است که تنها نزد من آیى تا مطلبى را از تو بپرسم؟ جابر گفت: هر وقت که شما بخواهى‏؟ یک روزى پدرم به او فرمود: اى جابر، به من از آن لوحى که در دست مادرم فاطمه (سلام الله علیها) دختر رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) دیدى و از آنچه که مادرم به تو گزارش داد که در آن لوح نوشته است، گزارش بده. جابر در پاسخ گفت: خدا را گواه مى‏گیرم [روزى‏] در زمان رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) جهت‏ تبریک و تهنیت تولّد امام حسین به خدمت مادرت حضرت زهرا (علیها السّلام) رسیده بودم که در دست آن حضرت لوح سبز رنگى دیدم، که گمان کردم از زمرّد است‏ و در آن‏ نوشته سپیدى به مانند رنگ آفتاب بود، عرض کردم: پدرم و مادرم قربانت، اى دختر رسول خدا، این لوح چیست؟
فرمود: این لوحى است که خدا آن را به رسول خود هدیه کرده و در آن نام پدرم و نام شوهرم و نام دو پسرم و نام امامان از فرزندانم مى‌باشد و پدرم براى مژدگانى، آن را به من داده است، جابر مى‌گوید: مادرت فاطمه (سلام الله علیها) آن را به دست من داد و آن را خواندم و از آن رونویس کردم، پدرم به او گفت: اى جابر، مى‏توانى آن را به من نشان دهى؟ گفت: آرى، پدرم با او به خانه جابر رفت و او صحیفه‏اى از پوست آهو (از برگ کاغذ) در آورد، پدرم فرمود: اى جابر، در نوشته خود نگاه کن تا من آن را بخوانم، جابر در نسخه خود نظر داشت و پدرم آن را خواند و یک حرف، اختلاف نداشت. جابر گفت: من خدا را گواه مى‏گیرم که به راستى هم‌چنین دیدم که در لوح نوشته بود:
به نام خداى بخشاینده مهربان. این نامه‏اى است که از خداوند عزیز حکیم براى محمد (صلى الله علیه وآله وسلم) بنده و نور و سفیر و حجاب و دلیل حضرت او، روح الامین آن را از نزد رب العالمین آورده است، اى محمد، اسماء مرا بزرگ شمار و نعمت‏هاى مرا شکرگزار و لطف‌هاى مرا انکار مدار، به راستى، منم، من که خدایم، نیست شایسته پرستش جز من که شکننده جباران و انتقام جوى ستم‌کشان و جزا دهنده روز رستاخیزم، به راستى منم خدا، نیست شایسته پرستش جز من، هر که جز فضل مرا امید دارد و جز از عدل من بترسد، او را چنان کیفرى دهم که هیچ کدام از جهانیان را آن گونه کیفر ندهم، پس مرا پرستش کن و همانا بر من توکل کن، به راستى، من پیغمبرى نفرستادم که روزگارش را به پایان‏ رسانم و عمرش به سر آید جز آن‌که براى او وصیى مقرر ساخته‏ام، به راستى، من تو را بر پیغمبران، و وصى تو را بر همه اوصیاء برترى دادم و تو را به دو شیرـ بچه‏ات ـ و به دو دختر زاده‏ات حسن و حسین ارجمند ساختم، حسن را پس از پدرش کان دانش نمودم و حسین را گنج‌بان وحى خویش، او را به شهادت گرامى داشتم و به سرانجام سعادتش واداشتم، پس او برترین شهیدان و بلند پایه ‏ترین آنهاست، من کلمه تامه خود را همراه او کردم و حجت رساى خویش را نزد او نهادم به وسیله خاندان او پاداش دهم و کیفر نهم. اول آنان: على سید عابدان و زیور دوستان گذشته این سامان. دوم: پسرش همانند جدّ ستوده‏اش محمد، شکافنده دانش و معدن حکمتم، محققاً شک کنندگان در باره او هلاک شوند.
سوم آنها جعفر: هرکس او را نپذیرد، مرا نپذیرفته، گفتار من حق است. هر آینه گرامى دارم جایگاه جعفر را و او را در باره پیروان و یاران، و دوستانش شاد سازم،پس از وى چهارمشان: موسى است که (در زمان او) آشوبى سخت و گیج‏کننده فرا گیرد، زیرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجت من پنهان نشود و همانا اولیاء من با جامى سرشار سیر آب شوند. هر کس یکى از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آن‌که یک آیه از کتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است.
پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیده‏ام موسى، واى بر دروغ‏بندان و منکرین على (امام هشتم علیه السلام) و دوست و یاور من و کسى که بارهاى سنگین نبوت را بدوش او گذارم و به وسیله انجام دادن آنها امتحانش کنم (گویا اشاره به پذیرفتن امر دشوار ولایت عهدیست) او را مردى پلید و گردن‌کش (مأمون) مى‌کشد و در شهرى که (طوس) بنده صالح (ذو القرنین) آن را ساخته است، پهلوى بدترین مخلوقم (هارون) به خاک سپرده مى‏شود، فرمان و وعده من ثابت شده که:او را به وجود پسرش و جانشین و وارث علمش محمد مسرور سازم، او کانون علم من و محل راز من و حجت من بر خلقم مى‌باشد، هر بنده‏ئى به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را نسبت به هفتاد تن از خاندانش که همگى سزاوار دوزخ باشند بپذیرم.
و سر انجام سعادت را نصیب پسر او: على (امام نقى علیه السلام) سازم که ولى و ناصر من و گواه من بر خلق من و امین من بر وحى من است. و از او به وجود آورم، حسن (امام عسکرى علیه السلام) را، همان که به راه و کیش من دعوت کند و گنج‌بان دانش من باشد.
و کامل گردانم این سلسله امامت را به پسر او: م ح م د که رحمت بر جهانیان و داراى کمال موسى و بهاى عیسى و صبر ایوب است، در دوران او دوستانم خوار شوند و سر آن‌ها را دشمنان به هم دیگر هدیه کنند. چنان‌چه سرهاى ترک و دیلم را به هم پیشکش نمایند، آنها را بکشند و بسوزانند و در ترس باشند، مرعوب و هراسان و زمین از خونشان رنگین گردد، ناله و شیون در میان زنان آن‌ها بلند شود، آنان به راستى دوستان من باشند و به وسیله آن‌ها دفع کنم هر فتنه پیچیده و تارى را و براى آنها بردارم زمین لرزه‏ها و بارهاى سنگین و زنجیر گران را، آنانند که درود و رحمت پروردگار بر آن‌هاست، و تنها آنان هدایت‏شده‏گانند.
عبد الرحمن بن سالم گوید: ابو بصیر گفت: اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیده باشى، ترا کفایت کند، پس آن را از نااهلش پنهان دار.
الکلینی الرازی، أبی جعفر محمد بن یعقوب بن إسحاق (متوفای328 هـ)، الأصول من الکافی، ج‏1، ص527، ناشر: اسلامیه‏، تهران‏، الطبعة الثانیة،1362 هـ.ش.