منهاج البدعه الامویه

آیا اهل بیت می توانند به زبان فارسی سخن بگویند؟
یکی از سولاتی که پرسیده می شود این است که آیا اهل بیت می توانند به زبان فارسی سخن بگویند یا مثلا امام رضا (علیه سلام) که به خراسان آمده بودند، چگونه با مردم سخن می گفتند؟ با توجه به اینکه ایشان عرب زبان بودند. واضح آست که اهل بیت با توجه به این‌که جانشینان الهی هستند، یقینا تفضل الهی بر آن‌ها حمل شده و این توانایی را دارند که به هر زبانی صحبت کنند. 
شیخ صدوق روایتی را چنین نقل می کند: 
حَدَّثَنَا أَبِی (رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ) قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیُّ قَالَ‏ حَدَّثَنَا أَبُو هَاشِمٍ دَاوُدُ بْنُ الْقَاسِمِ الْجَعْفَرِیُّ قَالَ: کُنْتُ أَتَغَدَّى مَعَ أَبِی الْحَسَنِ (ع) فَیَدْعُو بَعْضَ غِلْمَانِهِ بِالصَّقْلَبِیَّةِ وَ الْفَارِسِیَّةِ وَ رُبَّمَا بَعَثْتُ غُلَامِی هَذَا بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْفَارِسِیَّةِ فَیُعَلِّمُهُ وَ رُبَّمَا کَانَ یَنْغَلِقُ‏ الْکَلَامُ عَلَى غُلَامِهِ بِالْفَارِسِیَّةِ فَیَفْتَحُ هُوَ عَلَى غُلَامِهِ. 
پدرم(رضى اللَّه عنه) بسند مذکور در متن از داود بن قاسم جعفرى روایت کرد که گفت: من با حضرت رضا (علیه السّلام) هم غذا می‌شدم، گاهى به زبان صقلبىّ و فارسىّ بعضی غلامان خود را می‌خواند، و بسا می‌شد که من غلام خود را براى کارى نزد آن حضرت می‌فرستادم و با زبان فارسى تکلّم می‌کرد، و حضرت می‌دانست، و بعضی اوقات فهم کلام عجمىّ بر غلامش گران مى‏آمد و (علیه السّلام) خود براى غلام توضیح می‌داد. 
ابن بابویه، محمد بن على، عیون أخبار الرضا (علیه السلام)، 2جلد، نشر جهان ، تهران، چاپ: اول، 1378ق. 
بحار الأنوار (ط - بیروت) ؛ ج‏49 ؛ ص 87.
قال الصفار القمی: 
عن محمد بن الحسین، عن علی بن مهزیار، عن الطیب الهادی (علیه‏السلام) قال: دخلت علیه، فابتدأنی و کلمنی بالفارسیة .
صفار قمی با سند خود از علی بن مهزیار نقل می‏کند که گفت: 
نزد امام هادی(علیه السلام) رفتم، آغاز به سخن کرد، و با زبان فارسی با من سخن گفت. 
بصائر الدرجات: 333 ح 1، بحارالأنوار 50: 130 ح 10. 
 
قال الراوندی: 
قال أبوهاشم: کنت عند أبی‏الحسن (علیه‏السلام) و هو مجدر، فقلت للمتطبب: «آب گرفت» ثم التفت الی و تبسم فقال: تظن ألا یحسن الفارسیة غیرک؟ 
فقال له المتطبب: جعلت فداک تحسنها؟ فقال: أما فارسیة هذا فنعم، قال لک: احتمل الجدری ماء. 
ابوهاشم می‏گوید: در خدمت امام هادی(علیه السلام) که بیماری آبله داشت بودم، به پزشکیارش گفتم: «آب است»، حضرت(علیه السلام) با تبسم رو به من کرد و فرمود: آیا گمان داری که فقط تو فارسی می‏دانی؟ پزشکیار گفت: فدایت شوم، آیا تو فارسی می‏دانی؟ فرمود: این فارسی را آری، به تو گفت: بیماری آبله آب گرفت. 
الخرائج و الجرائح 2: 675 ح 5، بحارالأنوار 50: 136 ،ح 18. 
بصائر الدرجات. 
 
و قال أیضا: قال أبوهاشم: قال لی أبوالحسن (علیه‏السلام) و علی رأسه غلام: کلم هذا الغلام بالفارسیة، و أعرب له فیها. فقلت للغلام: ناف تو چیست؟ فسکت الغلام، فقال له أبوالحسن (علیه‏السلام): یسألک عن سرتک .
امام هادی(علیه السلام) که بر بالینش غلامی حضور داشت به من فرمود: با این غلام با فارسی نیکو و فصیح سخن بگو، به غلام گفتم: ناف تو چیست؟ غلام ساکت شد، امام به او فرمود: درباره‏ی نافت از تو می‏پرسد. 
الخرائج و الجرائح 2: 675 ح 6، بحارالأنوار 50: 137 ،ح 19. 
بصائر الدرجات. 
 
قال الصفار: حدثنا عبدالله بن جعفر، عن أبی‏هاشم الجعفری قال: دخلت علی أبی‏الحسن (علیه‏السلام) فقال: یا أباهاشم! کلم هذا الخادم بالفارسیة، فانه یزعم أنه یحسنها، فقلت للخادم: زانویت چیست؟ فلم یجبنی فقال (علیه‏السلام): یقول: رکبتک؟ ثم قلت: نافت چیست؟ فلم یجبنی فقال: یقول: سرتک؟ 
خدمت امام هادی(علیه السلام) رسیدم فرمود: ابا هاشم! با این خادم با زبان فارسی سخن بگو که او می‏پندارد آن را خوب می‏داند. من به خادم گفتم: زانویت چیست؟ پاسخم نداد، امام فرمود: زانویت؟ و گفتم: نافت چیست؟ پاسخ نداد، و امام(علیه السلام) فرمود: نافت؟ 
بصائر الدرجات: 338 ،ح 2 ،الخرائج و الجرائح 2: 760 ،ح 79، بحارالأنوار 49: 88 ،ح 7 و 50: 157 ،ح 46. 
بصائر الدرجات.
« روی احمد بن فارس عن أبیه عن ابی عبدالله(علیه السلام) قال دخل الیه قوم من اهل خراسان فقال ابتداء: من جمع مالاً یحرسه عذبه الله علی مقداره. فقالوا بالفارسیة: لانفهم بالعربیة، فقال لهم: هر که درم اندوزد جزایش دوزخ باشد؛ 
گروهی از مردم خراسان به محضر امام صادق(علیه السلام) شرف یاب شدند، آن حضرت در آغاز فرمودند: «من جمع مالاً عذبه الله علی مقداره؛ هر کس مالی بیندوزد و به حراستش کوشد خداوند به اندازه همان مال، او را عذاب می کند.» 
خراسانیان به زبان فارسی گفتند: «ما زبان عربی را نمی فهمیم. آن گاه حضرت به زبان پارسی فرمودند: هر که درم اندوزد جزایش دوزخ باشد.» 
[بحار الانوار ج. 47 ص 119 باب 5 ح 162] . 
 
و در روایت دیگری امام صادق(علیه السلام) نام روزهای ماه را در تاریخ ایران باستان به زبان پارسی این گونه بر شمردند 
1ـ هرمزد روز 
2ـ بهمن روز 
3ـ اردی بهشت روز 
4ـ شهریور روز 
5ـ اسفندارمذ روز 
6ـ خرداد روز 
7ـ مرداد روز 
8ـ دیبار روز 
9ـ آذر روز 
10ـ آبان روز 
11ـ خور روز 
12ـ ماه روز 
13ـ به روز
14ـ تیر روز 
15ـ جوش روز 
16ـ دی مهر روز 
17ـ مهر روز 
18ـ نمروش(سروش)
19ـ رش روز 
20ـ فروردین روز 
۲۱ - بهرام روز 
22ـ رام روز 
23ـ باد روز 
24ـ دیبدین روز 
25ـ دین روز 
26ـ ارد روز 
27ـ اشتاروز 
28ـ آسمان روز 
29ـ رامیاد روز 
30ـ مهر اسفند روز 
31ـ انیران روز 
نام کتاب : بحار الأنوار نویسنده : العلامة المجلسی ،جلد : 59 صفحه : 93 .
 
درباره امام هفتم نیز روایت شده است: «فضحک(علیه السلام) ونطق بالفارسیة؛ آن حضرت، خندیدند و به فارسی سخن گفتند.»
[بحار ج. 48 ص 57 ح 66 و ج 55 ص153 ح. 40 ]