منهاج البدعه الامویه

( فَقَالَ عُثْمَانُ یَا أَبَا الْحَسَنِ أَ مَا عِنْدَکَ وَ عِنْدَ أَصْحَابِکَ هَؤُلَاءِ حَدِیثٌ فِیَّ فَقَالَ عَلِیٌّ ع بَلَى سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (ص) یَلْعَنُکَ [مَرَّتَیْنِ‏] ثُمَّ لَمْ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ لَکَ بَعْدَ مَا لَعَنَکَ.فَغَضِبَ عُثْمَانُ ثُمَّ قَالَ مَا لِی وَ مَا لَکَ وَ لَا تَدَعُنِی عَلَى حَالٍ عَهْدَ النَّبِیِّ وَ لَا بَعْدَهُ.فَقَالَ عَلِیٌّ ع [نَعَمْ‏] فَأَرْغَمَ اللَّهُ أَنْفَک‏ )
 
( عثمان گفت: اى ابا الحسن، آیا نزد تو و این اصحابت در باره من حدیثى نیست؟
على (علیه السّلام) فرمود: بلى، از پیامبر شنیدم که دو بار تو را لعنت کرد و بعد از آنکه تو را لعنت نمود برایت استغفار نکرد.
عثمان غضبناک شد و گفت: مرا با تو چه کار است! هیچ گاه مرا رها نمى‏کنى، نه در زمان پیامبر و نه بعد از او! 
 
على (علیه السّلام) فرمود : آرى، خداوند بینى‏ ات را بر خاک بمالد.)