منهاج البدعه الامویه

امیرمؤمنان (علیه السلام) در خطبه 13 نهج البلاغه، روز جمعه سال 36 هجرى پس از پایان جنگ جمل در مسجد جامع شهر بصره در نکوهش مردم بصره فرمود:
کُنْتُمْ جُنْدَ الْمَرْأَةِ وَ أَتْبَاعَ الْبَهِیمَةِ رَغَا فَأَجَبْتُمْ وَ عُقِرَ فَهَرَبْتُمْ أَخْلَاقُکُمْ دِقَاقٌ وَ عَهْدُکُمْ شِقَاقٌ وَ دِینُکُمْ نِفَاقٌ وَ مَاؤُکُمْ زُعَاقٌ وَ الْمُقِیمُ بَیْنَ أَظْهُرِکُمْ مُرْتَهَنٌ بِذَنْبِهِ وَ الشَّاخِصُ عَنْکُمْ مُتَدَارَکٌ بِرَحْمَةٍ مِنْ رَبِّهِ.
شما سپاه یک زن، و پیروان حیوان «شتر عایشه» بودید، تا شتر صدا مى‏کرد مى‏جنگیدید، و تا دست و پاى آن قطع گردید فرار کردید.اخلاق شما پست، و پیمان شما از هم گسسته، دین شما دو رویى، و آب آشامیدنى شما شور و ناگوار است.
کسى که میان شما زندگى کند به کیفر گناهش گرفتار مى‏شود، و آن کس که از شما دورى گزیند مشمول آمرزش پروردگار مى‏گردد.
مرحوم علامه مجلسی در" بحارالانوار " ج 29 ،ص 469 - 470 و مرحوم دیلمی در " ارشاد القلوب " ج 2 ص 396 ازقول امیرالمومنین (علیه السلام) چنین می گویند :
" ... وهم حول جملهم الملعون من معه ، الملعون من قتل حوله ، الملعون من رکبه ، الملعون من بقی بعده لا تائبا ولامستغفرا .... "
( کسانی که با آن جمل ( شتر ) بودن ملعون بودند . کسانی که اطراف آن شتر کشته شدند ملعون بودند . کسی که بر آن شتر سوار بود ملعون بود . آنهایی هم که بدون توبه و استغفار پس از آن باقی ماندند ملعون بودند.)