منهاج البدعه الامویه

شبهه: چگونه ممکن است، عائشه به مردان غریبه؛ آن‌هم در زمانى که شوهر نداشته، شیر داده باشد؛ در حالى که او هیچ‌گاه صاحب فرزند نشده است؟! 
در جواب مى‌گوییم: 
علماى اهل سنت تصریح کرده‌اند که براى شیر دادن لازم نیست که زن حتما بچه‌دار شده باشد؛ بلکه کافى است که دختر به سن حیض رسیده باشد و حتى دختران باکره نیز مى‌توانند شیر بدهد و اگر چنین اتفاقى بیفتد، محرمیت محقق مى‌شود .
انصارى شافعى در کتاب أسنى المطالب مى‌نویسد:
وهِیَ ثَلَاثَةٌ الْأَوَّلُ الْمُرْضِعُ فَیُشْتَرَطُ کَوْنُهَا امْرَأَةً حَیَّةً بَلَغَتْ سِنَّ الْحَیْضِ ، وَإِنْ لَمْ تَلِدْ ولَمْ یُحْکَمْ بِبُلُوغِهَا سَوَاءٌ أَکَانَتْ مُزَوَّجَةً أَمْ بِکْرًا أَمْ غَیْرَهُمَا... .
ارکان رضاع سه چیز است: اول: کسى که شیر مى‌دهد، باید زنى باشد که زنده است و به سن حیض رسیده؛ حتى اگر بچه‌دار نشده باشد؛ حتى اگر حکم به بلوغ او نشود؛ تفاوتى نمى‌کند که این دختر ازدواج کرده باشد، یا باکره باشد یا غیر آن.
أسنى المطالب فی شرح روض الطالب، ج3 ،ص415 ،المؤلف: زکریا بن محمد بن زکریا الأنصاری، زین الدین أبویحیى السنیکی (المتوفى: 926هـ)، عدد الأجزاء: 4 ، الناشر: دار الکتاب الإسلامی.
بجیرمى نیز در حاشیه خودش بر منهج الطلاب همین قضیه را نقل کرده است:
(أَرْکَانُهُ) ثَلَاثَةٌ (رَضِیعٌ، وَلَبَنٌ، وَمُرْضِعٌ، وَشُرِطَ فِیهِ کَوْنُهُ آدَمِیَّةً حَیَّةً) حَیَاةً مُسْتَقِرَّةً بلَغَتْ ولَوْ بِکْرًا  سنَّ حَیْض أیْ: تِسْعَ سِنِینَ قَمَرِیَّةً تَقْرِیبِیَّةً.
ارکان رضاع سه چیز است: کسى که شیر بخورد، شیر باشد، و کسى که شیر مى‌دهد. شرط شیر دهنده این است که آدمى باشد، زنده باشد، به سن بلوغ رسیده باشد ـ حتى اگر باکره باشد ـ به سن حیض رسیده باشد؛ یعنى تقریبا 9 سال قمرى او کامل شده باشد.
 
حاشیة البجیرمی على شرح المنهج، ج4 ،ص97 ،المؤلف: سلیمان .
بن محمد بن عمر البُجَیْرَمِیّ المصری الشافعی (المتوفى: 1221هـ)، الناشر: مطبعة الحلبی، الطبعة: بدون طبعة،تاریخ النشر: 1369هـ - 1950م، عدد الأجزاء:4.
تعداد زیادى از علماى اهل سنت ، همین قضیه را ذکر کرده‌اند که ما به اختصار به همین اندازه اکتفا مى‌کنیم .
این مطالب نشان می دهد که آنان معتقدند وقتى یک دختر خردسال و باکره بتواند شیر بدهد و شیر او سبب محرمیت شود، چرا عائشه نتواند شیر بدهد؟! 
این مطلب وقتی جالب‌تر می شود که بدانیم آنان با تمسک به مطالب سخیف دیگری در توجیه حرف خود برآمده اند.به طور مثال ابو محمد یافعى از دانشمندان نامدار اهل سنت، در شرح حال ابومحمد دولابى مى‌نویسد که این آقا کرامت‌هایى زیادى داشت؛ از جمله این که مى‌توانست از سینه‌هاى خود به کودکان شیر بدهد!!! وی در کتاب خود می نویسد: یکى از کرامات ابومحمد این بود که: کودکى در نزد او بود که مادرش غائب شده بود، کودک گریه کرد؛ پس سینه‌هاى ابو محمد دولابى پر از شیر شد و آن کودک را شیر داد تا این که ساکت شد .
 او کرامت‌هاى زیاد و مشهور دیگرى نیز داشت.
ومما وقع لوالد المذکور محمد بن سالم بن غرائب الآیات، وعجائب الکرامات فی ضمن الفعل الذی هو فی الظاهر مستقبح، وفی الباطن مستملح، وذلک ما شاع فی بلادهم عند الفقراء المبارکین.
وأخبرنی به غیر واحد من الصالحین أنه جاء إنسان من العرب إلى الشیخ الفقیه محمد بن سالم المذکور، وذکر له أنه کان له زوجة جمیلة یحبها، فوقع بینه وبینها مخاصمة ومغاضبة وطلقها، وبانت منه بدون الثلاث، ثم ندم ندماً شدیداً، وطلب أن ترجع إلیه بنکاح جدید فامتنع أهلها، وکانوا من عرب تلک البلاد، فدخل علیهم، وألح فی ذلک، فلم یقبلوا، ثم کلمه أن یرسل إلیهم ویستحضرهم عنده، ویتکلم معهم، ویشفع له فی أن یزوجوها منه فقال: یکون خیراً إن شاء الله تعالى، فطمع فی قضاء حاجته لعلمه أنهم لا یخالفون الشیخ المذکور، فلما کان بعد یومین أو ثلاثة أبصر مملوکه زوجته تمشی بین بیوت المکان الذی الشیخ نازل فیه، ففرح بذلک فرحاً شدیداً ظناً منه أنها جاءت مع سیدتها وأولیائها باستحضار الشیخ لهم بسببه، فسألها ما جاء بک إلى هنا.
مرآة الجنان وعبرة الیقظان، ج4 ،ص260، المؤلف: أبو محمد عفیف الدین عبد الله بن أسعد بن علی بن سلیمان الیافعی (المتوفى: 768هـ)، وضع حواشیه: خلیل المنصور، الناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت - لبنان،الطبعة: الأولى، 1417 هـ - 1997 م ،شرایط رضاع.
شرایط رضاع در روایات چیست؟
حال در جواب این گروه از اهل سنت و پیروان وهابیت باید گفت :
آنچه موجب محرمیت از راه شیر خوردن است رضاع است نه "شرب" و رضاع به معنای خوردن شیر به طور مستقیم از سینه زن .
پس با نوشیدن شیر به صورت غیر مستقیم کسی با کسی محرم نمی شود بلکه باید رضاع تحقق یابد. 
و رضاع بدین معناست که کودکی با شرایطی که فقها ذکر کرده اند به مدت معلوم مستقیما از سینه یک زن شیر بخورد.
1946- حَدَّثَنَا حَرْمَلَةُ بْنُ یَحْیَى قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ وَهْبٍ قَالَ: أَخْبَرَنِی ابْنُ لَهِیعَةَ، عَنْ أَبِی الْأَسْوَدِ، عَنْ عُرْوَةَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَیْرِ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ)، قَالَ: «لَا رَضَاعَ إِلَّا مَا فَتَقَ الْأَمْعَاءَ.»
ابن زبیر از رسول خدا  نقل می‏کند که آن حضرت فرمود: رضاع شیر خوارگى که باعث محرم شدن می‏شود هنگامى صادق است که باعث سیرى شود.(یعنى شیر کودک را سیر کند و نیاز به غذاى دیگرى نداشته باشد).
سنن ابن ماجه ،ج1 ،ص626 ،المؤلف: ابن ماجة أبو عبد الله محمد بن یزید القزوینی، وماجة اسم أبیه یزید (المتوفى: 273هـ)، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی ، الناشر: دار إحیاء الکتب العربیة - فیصل عیسى البابی الحلبی، عدد الأجزاء: 2.
واضح‏تر از آن روایت زیر است:
1152- حَدَّثَنَا قُتَیْبَةُ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَوَانَةَ، عَنْ هِشَامِ بْنِ عُرْوَةَ، عَنْ فَاطِمَةَ بِنْتِ المُنْذِرِ، عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ قَالَتْ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ): «لَا یُحَرِّمُ مِنَ الرِّضَاعَةِ إِلَّا مَا فَتَقَ الأَمْعَاءَ فِی الثَّدْیِ، وَکَانَ قَبْلَ الفِطَامِ»: «هَذَا حَدِیثٌ حَسَنٌ صَحِیحٌ.»
رضاع هنگامى درست است که قبل از دو سالگى بوده و طفل با مکیدن از پستان از شیر زن سیر شود. (یعنى به غذاى دیگرى نیازمند نباشد).
سنن الترمذی، ج3 ،ص450 ،المؤلف: محمد بن عیسى بن سَوْرة بن موسى بن الضحاک، الترمذی، أبو عیسى (المتوفى: 279هـ)، وإبراهیم عطوة عوض المدرس فی الأزهر الشریف (جـ 4، 5)، الناشر: شرکة مکتبة ومطبعة مصطفى البابی الحلبی - مصر،الطبعة: الثانیة، 1395 هـ - 1975 م،عدد الأجزاء: 5 أجزاء.
حرف آخر
2386- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عِیسَى، حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ دِینَارٍ، حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ أَوْسٍ الْعَبْدِیُّ [ص:312]، عَنْ مِصْدَعٍ أَبِی یَحْیَى، عَنْ عَائِشَةَ، «أَنَّ النَّبِیَّ (صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ) کَانَ یُقَبِّلُهَا وَهُوَ صَائِمٌ، وَیَمُصُّ لِسَانَهَا»، قَالَ ابْنُ الْأَعْرَابِیِّ: «هَذَا الْإِسْنَادُ لَیْسَ بِصَحِیحٍ.»
از ابویحیى انصارى از عائشه نقل شده است که رسول خدا (صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله) او را در حالى که روزه‌دار بود، مى‌بوسید و زبانش را مى‌مکید. عفان مى‌گوید: به محمد بن دینار گفتم که این روایت را از سعد بن أوس شنیده‌ای؟ گفت: آری.
سنن أبی داود ،ج1، ص3 ،المؤلف: أبو داود سلیمان بن الأشعث بن إسحاق بن بشیر بن شداد بن عمرو الأزدی السِّجِسْتانی (المتوفى: 275هـ)، المحقق: محمد محیی الدین عبد الحمید، الناشر: المکتبة العصریة، صیدا - بیروت،عدد الأجزاء: 4.
وهابیت؛آیا پس از دیدن این حدیث ، شرم وجودتان را فرا گرفت یا نه؟! 
قطع نظر از دروغ بستن عایشه به رسول خدا در این حدیث، حال سوال این است که اگر یک زن عادی چنین بی شرمانه اسرار بین خود و شوهرش را آن هم برای یک غریبه نامحرم تعریف کند، زشت و ناپسند و شرم آور نیست؟! آیا این عمل عائشه توهین به پیامبر نیست؟!آیا این عمل افشای اسرار پیامبر نیست؟ آیا این گونه رفتارها زیبنده یک زن با شخصیت است؟!
ابن ابی شیبه در کتاب خویش المصنف می گوید:
22351- حَدَّثَنَا أَبُو بَکْرٍ قَالَ: حَدَّثَنَا وَکِیعٌ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْعَلَاءُ بْنُ عَبْدِ الْکَرِیمِ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ عِمْرَانَ، رَجُلٍ مِنْ زَیْدِ اللَّهِ عَنِ امْرَأَةٍ مِنْهُمْ، عَنْ عَائِشَةَ، أَنَّهَا شَوَّفَتْ جَارِیَةً وَطَافَتْ بِهَا وَقَالَتْ: «لَعَلَّنَا نُصِیبُ بِهَا بَعْضَ شَبَابِ قُرَیْشٍ.»
از عایشه روایت شده است که روزى کنیزى را آرایش کرده و او را چرخاند و گفت: شاید بتوانیم با این کنیز، جوانان قریش را شکار کنیم!
المصنف فی الأحادیث والآثار ،ج4، ص484، المؤلف: أبو بکر بن أبی شیبة، عبد الله بن محمد بن إبراهیم بن عثمان بن خواستی العبسی (المتوفى: 235هـ)،المحقق: کمال یوسف الحوت؛ الناشر: مکتبة الرشد - الریاض، الطبعة: الأولى، 1409، عدد الأجزاء: 7.
حال سوال ما از علمای اهل سنت این است: آیا این عمل عایشه گناه کبیره و مصداق «فساد فی الارض» نیست؟!
آیا این عمل او در تناقض با نصی این آیه شریفه «و قرن فی بیوتکن و لا تبرجن تبرج الجاهلیه الاولی» نیست ؟!
آیا این خداوند جبار نیست که در کتابش خطاب به زنان پیامبر می فرماید «در خانه های خود بمانید...» احزاب/۳۳.
آیا این عمل عایشه مصداق تبرج الجاهلیه  نبود؟!