منهاج البدعه الامویه

یکی از بلاهایی که بر سر راویان فضائل – علی الخصوص فضائل علوی – می آمد این بود که ایشان در نزد مخالفان به عنوان افرادی نجس العین (شاید کافر ) قلمداد می‌شدند که باید هر چیزی که به آنها می‌خورد را تطهیر کرد :
ابن السقاء الحافظ الامام محدث واسط أبو محمد عبد الله بن محمد بن عثمان الواسطی... قال السلفی سألت الحافظ خمیسا الحوزی عن ابن السقاء فقال: هو من مزینة مضر ولم یکن سقاء بل لقب له، موجوه الواسطیین وذوی الثروة والحفظ، رحل به أبوه فأسمعه من أبى خلیفة وأبى یعلى وابن زیدان البجلی والمفضل ابن الجندی وبارک الله فی سنه وعلمه، واتفق انه أملى حدیث الطیر فلم تحتمله نفوسهم فوثبوا به وأقاموه وغسلوا موضعه.
ابن سقاء... سلفی گفته است: از حافظ خمیس حوزی در مورد ابن سقاء سوال کردم؛ پس گفت: او از مزینه از قبیله مضر است؛ و سقا نبود؛ بلکه به این لقب مشهور بود؛ او سر شناس مردم واسط و صاحب ثروت و حافظه‌ای خوب بود؛ پدرش او را به مسافرت برد؛ پس از ابی خلیفه و ابی یعلی و ابن زیدان بجلی و مفضل بن جندی روایت شنید، و خداوند نیز به او در علم و عمرش برکت داد؛ و روزی از روزها داشت حدیث طیر املاء می کرد؛ اما مردم نتوانستند که این روایت را تحمل کنند؛ پس به او هجوم آورده و او را از جای خویش بلند کردند و جای او را آب کشیدند.
تذکرة الحفاظ ، ج 3 ص 966 ، اسم المؤلف:  أبو عبد الله شمس الدین محمد الذهبی الوفاة: 748 ، دار النشر : دار الکتب العلمیة - بیروت ، الطبعة : الأولى.
این ها بغض مولا علی (ع) را شرط ورود به سنی بودن می دانند.
ابن مجاور شافعی در کتاب " تاریخ المستبصر " چنین بیان می کند :
و هم حنابلة المذهب لان الحنابلة یقولون فیما بینهم: لا یکون الحنبلی حنبلیا حتى یبغض علیا سویا .
و ایشان حنبلی مذهب اند. زیرا حنابله در میان خودشان چنین می گویند : حنبلی ، حنبلی نمی شود مگر اینکه بغض و دشمنی علی (علیه السلام) را همواره داشته باشد.
تاریخ المستبصر.ص309.ط مکتبة الثقافة

https://t.me/seyyedabbas_133/474

و در جای دیگر نیز همین متدیّنین به سنت اهل سقیفه ، جسارتشان را بیشتر کرده و به حرم ائمه شیعه (صلوات الله علیهم) هجوم آوردند :
فِی صَفَرٍ مِنْهَا وَقَعَ الْحَرْبُ بَیْنَ الرَّوَافِضِ وَالسُّنَّةِ، فَقُتِلَ مِنَ الْفَرِیقَیْنِ خَلْقٌ کَثِیرٌ ... فَنَهَبُوا مَشْهَدَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَأَحْرَقُوهُ، وَأَحْرَقُوا ضَرِیحَ مُوسَى وَمُحَمَّدٍ الْجَوَادِ، وَقُبُورَ مُلُوکِ بَنِی بُوَیْهِ مَنْ هُنَاکَ مِنَ الْوُزَرَاءِ، وَأُحْرِقَ قَبْرُ جَعْفَرِ بْنِ الْمَنْصُورِ، وَمُحَمَّدٍ الْأَمِینِ، وَأُمِّهِ زُبَیْدَةَ، وَقُبُورٌ کَثِیرَةٌ جِدًّا.
در ماه صفر سال 443 هجری ، جنگی میان روافض و اهل سنت در گرفت که از هر دو طرف افراد زیادی کشته شدند ... (پس اهل سنت ) حرم موسی بن جعفر( علیهما السلام) را غارت کرده و آنجا را به آتش کشیدند و  ضریح موسی بن جعفر و محمد الجواد (علیهما السلام) و قبور پادشاهان بنی بوبه و وزرای آنها و قبر جعفر بن منصور و محمد امین و مادرش زبیده و بسیاری قبور دیگر را به آتش کشیدند .
البدایة والنهایة ، ج 15 ص 719 سنه 443 هجری ، المؤلف: أبو الفداء إسماعیل بن عمر بن کثیر القرشی البصری ثم الدمشقی (المتوفى: 774هـ) ، تحقیق: عبد الله بن عبد المحسن الترکی ، الناشر: دار هجر للطباعة والنشر والتوزیع والإعلان ، الطبعة: الأولى، 1418 هـ - 1997 م ، سنة النشر: 1424هـ / 2003م