منهاج البدعه الامویه

افترق الناس فیه شیعاً. 
فمنهم من نسبه إلى التجسیم لما ذکر فی العقیدة الحمویة والواسطیة وغیرهما من ذلک کقوله أن الید والقدم والساق والوجه صفات حقیقیة لله وأنه مستوٍ على العرش بذاته فقیل له یلزم من ذلک التحیز والانقسام فقال أنا لا أسلم أن التحیز والانقسام من خواص الأجسام فالذم بأنه یقول بتحیز فی ذات الله. 
مردم در مرد ابن تیمیه چند گروه شدند: گروهی می گفتند او قائل بر تجسِّیم است. یعنی خدا را دارای دست و پا و ساق و صورت می‌داند و قائل است خداوند روی عرش نشسته است. 
اما اوهامات جناب حرامی پایان ندارد و به اینجا ختم نمی شوم بلکه او یاوه هایش را در دو کتاب دیگرش تطمیع می کند .
ولیس فى کتاب اللّه ولا سنّة رسوله ولا قول أحد من سلف الأمّة وأئمّتها أنّه لیس بجسم وأنّ صفاته لیست أجساما وأعراضا؟! فنفى المعانى الثابتة بالشرع والعقل بنفى ألفاظ لم‏ینف معناها شرع ولا عقل، جهل وضلال 
در کتاب خدا و سنّت رسول اکرم (ص) و هم‏چنین در گفتار سلف امّت (صحابه) و پیشوایان دینى نیامده که خداوند جسم نیست و صفات او از جسمانیّت و عَرَض بودن منزّه است. انکار یک معنایى که شرع و عقل آن را نفى نکرده، یک نوع نادانى و گمراهى است. 
التأسیس فى ردّ أساس التقدیس، ج 1، ص 101. 
او در ادامه مى‏گوید: 
والکلام فی وصف اللّه بالجسم نفیا وإثباتا بدعة، لم یقل أحد من سلف الأمّة وأئمتها إنّ اللّه لیس بجسم، کما لم یقولوا إنّ اللّه جسم .
نفى و اثبات جسمانیّت خداوند متعال بدعت است و کسى از بزرگان گذشته نگفته است که خداوند جسم نیست، همان‏گونه که گفته نشده او جسم است. 
الفتاوى، ج 5، ص 192. 
در جاى دیگر مى‏گوید: 
فإسم المشبّهة لیس له ذکر بذمّ، فی الکتاب والسنّة ولاکلام أحد من الصحابة والتابعین. 
در قرآن و روایات، مذمتى از مشبهه به میان نیامده و سخنى هم از صحابه و تابعین در این باره نقل نشده است. 
بیان تلبیس الجهمیّة فى تأسیس بدعهم الکلامیه، ج 1، ص 109. 
و این‌کار این اقا نیز مانند مفتی، مفتکی به درک واصل شده بن باز کور بوده و ایات قران را ندیده است 
"لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ "(سوره شوری، آیه۱۱) 
"و لَا تُدْرِکُهُ الْأَبْصَارُ"(سوره انعام، آیه ۱۰۳)
ابن تیمیه در کتابش بیان تلبیس الجهمیه،جلد 2،ص607  پس از استشهاد به آیات متشابه قران کریم می نویسد : 
فهذا کلّه وما أشبه شواهد ودلائل علی الحدّ؛ ومن لم یعترف به فقد کَفَرَ بتنزیل الله، وجَحَدَ آیات الله . 
تمام اینها و اینگونه شواهدی ، دلایلی هستند بر حَدّ و اندازه داشتن خداوند .وهر کس که به حد واندازه داشتن خداوند اعتراف نداشته باشد به آنچه که نازل شده است ایمان ندارد و با آیات خداوند به مبارزه برخاسته است . 
گویا این اقا ایات قران را نخوانده است که خداوند هم‌شکل و همتایی ندارد. 
وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿سوره توحید، ایه 4﴾ 
وَلَمَّا جَاء مُوسَى لِمِیقَاتِنَا وَکَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِی أَنظُرْ إِلَیْکَ قَالَ لَن تَرَانِی وَلَکِنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِی فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَخَرَّ موسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَکَ تُبْتُ إِلَیْکَ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُؤْمِنِینَ ﴿143/اعراف﴾ 
و چون موسى به میعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت عرض کرد پروردگارا خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم فرمود هرگز مرا نخواهى دید لیکن به کوه بنگر پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید پس چون پروردگارش به کوه جلوه نمود آن را ریز ریز ساخت و موسى بیهوش بر زمین افتاد و چون به خود آمد گفت تو منزهى به درگاهت توبه کردم و من نخستین مؤمنانم. 
گویا این اقا از قران عایشه استفاده می نموده که چنین ایاتی وجود نداشته است که ایات را بزغاله خورده بوده و یا بزکوهی !
و در اخر لازم به ذکر است که این اقا نیز مانند بعد از گزینه های صدر اسلام از دست نشانده های یهود بوده است که اسرائیلیات انها را وارد اسلام کرد همان گونه که یهودیان قائل بر تجسیم بودند ابن تیمیه ،لیدر صهیونیزم هم باور ها و اندیشه های او بر مشبه و تجسیم خدا استوار بود. 
وَ إِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَی لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّی نَرَی اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ. 
هنگامی که قوم حضرت موسی (علیه السلام) از حضرت موسی (علیه السلام) درخواست رؤیت حق‌تعالی را به صورت آشکار کردند، خداوند بر آنان غضب کرد و با صاعقه آسمانی آنان را نابود کرد. 
ذهبی از ابی نعیم چنین نقل می کند: وما أحسن قول نعیم بن حماد الذی سمعناه بأصح إسناد عن محمد ابن إسماعیل الترمذی انه سمعه یقول من شبه الله بخلقه فقد کفر. 
کسی که خدا رابه خلق تشبیه کند کافر است. 
سیر أعلام النبلاء،ج 13،ص299.
و به همین جهت هست که به قول عسقلانی مردم ابن تیمیه را به خاطر تجسیم زندیق می دانند همان گونه که این امر را از زبان خود ابن تیمیه اثبات و حکمش را هم ابن نعیم صادر نموده است.
أبو الفداء  در تاریخ خود مى گوید: 
استدعى تقی  الدین أحمد بن تیمیة من دمشق إلى مصر وعقد له مجلس وأمسک وأودع الاعتقال بسبب  عقیدته فإنّه کان یقول بالتجسیم.
ابن تیمیه از دمشق به مصر احضار گردید وپس از محاکمه وى را دستگیر و به سبب عقیده اش زندانى کردند زیرا او معتقد بود که خداوند متعال داراى جسم است.
تاریخ أبی الفداء: 2/392، حوادث 705، کشف  الارتیاب: 122.