منهاج البدعه الامویه

امام مجیرالدین مقدسی حنبلی( متوفی 928 هجری)در کتابشان (المنهج الاحمد فی تراجم اصحاب امام احمد) که در معرفی امام احمد واصحاب ایشان وبزرگان حنبلی تألیف کرده اند آنگاه که به جریان فوت ومراسم دفن ایشان می پردازند، اینگونه می نویسند : 
ثلاث شَعَراتٍ من شعر النَبیٌ. فأوصَی أن یجعل فی کل عین شعرة وعلی نسانه شعرة .
نزد ایشان(امام احمد)سه تار موی پیامبر بود که وصیت کرده بودند دو تا از تارهای موی مبارک ایشان را در دو چشم ویکی را هم در دهانشان بگذارند. 
ایشان در ادامه می گویند : 
دُفِنَ بباب حَرب ببغداد ، قبره ظاهرٌ مشهورٌ ، یُزار ، ویُتَبَرَّک به .
در دروازه حرب بغداد دفن شدند،قبر ایشان هویدا ومشهور است که مردم ایشان را زیارت کرده به قبرشان تبرک می جویند.
ومن آدابه: قال عبدالله بن أحمد: رأیت أبی یأخذ شعرة من شعر النبی، (صلى الله علیه وسلم)، فیضعها على فیه یقبلها. وأحسب أنی رأیته یضعها على عینه، ویغمسها فی الماء ویشربه یستشفی به. ورأیته أخذ قصعة النبی، (صلى الله علیه وسلم) فغسلها فی حب الماء، ثم شرب فیها ورأیته یشرب من ماء زمزم یستشفی به، ویمسح به یدیه ووجهه. قلت: أین المتنطع المنکر على أحمد، وقد ثبت أن عبدالله سأل أباه عمن یلمس رمانة منبر النبی، (صلى الله علیه وسلم)، ویمس الحجرة النبویة، فقال: لا أرى بذلک بأسا. أعاذنا الله وإیاکم من رأی الخوارج ومن البدع. 
پسر احمد بن حنبل نقل می کند: نزد پدرم احمد یک تار موی پیامبر بود و ان‌را در دهان می گذاشت و ان‌را می بوسید، و دیدم که ان‌را بر روی چشمانش گذاشت و ان‌را در اب فرو برد و به نیت تبرک نوشید 
ذهبی می گوید: کیست، ان‌کسی که انکار کرده است احمد و کار او را؟ این روایت امری ثابت شده است نزد ما که فرزند احمد از پدرش سوال کرد، از کسی که چوب منبر پیغمبر را لمس می کند و تبرک می جوید که احمد گفت: این کار اشکالی ندارد و درست است. ذهبی می گوید: خدا ما و شما را از رای خوارج و رای اهل بدعت حفظ کند. 
الکتاب : سیر أعلام النبلاء- ج 1 ،ص 212.