منهاج البدعه الامویه

احمد بن حنبل در مسند خود می‌نویسد:  
26391-حدثنا عبد اللَّهِ حدثنی أَبِى ثنا یَعْقُوبُ قال ثنا أَبِى عَنِ بن إِسْحَاقَ قال حدثنی یحیى بن عَبَّادِ بن عبد اللَّهِ بن الزُّبَیْرِ عن أبیه عَبَّادٍ قال سمعت عَائِشَةَ تَقُولُ مَاتَ رسول اللَّهِ (صلى الله علیه وسلم) بین سحری وَنَحْرِى وفی دولتی لم أَظْلِمْ فیه أحد فَمِنْ سفهی وَحَدَاثَةِ سنی ان رَسُولَ اللَّهِ (صلى الله علیه وسلم) قُبِضَ وهو فی حجری ثُمَّ وَضَعْتُ رَأْسَهُ على وِسَادَةٍ وَقُمْتُ أَلْتَدِمُ مع النِّسَاءِ واضرب وجهی .
عباد گوید : از عایشه شنیدم که می‌گفت: ... هنگامی که رسول خدا (ص) از دنیا رفت، سرش در بغل من بود، سرش بر بالشی گذاشتم و بلند شدم همراه با زنان به سر و صورت خود زدیم. 
مسند أحمد بن حنبل ج 6 ص 274 ، اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشیبانی الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة قرطبة – مصر .
تاریخ طبری، ج 2، ص 441 ـ السیرة النبویة، ابن کثیر دمشقی سلفی، ج 4، ص 477 .
سند این روایت را احمد زین گفته صحیح است. 
مضاف بر اینکه عذاب عزاداری هم به شرح ذیل می باشد: 
أَرْبَعٌ فِی أُمَّتِی مِنْ أَهْوَاءِ الْجَاهِلِیَّةِ لا یَتْرُکُونَهُنَّ : الْفَخْرُ فِی الأَحْسَابِ ، وَالطَّعْنُ فِی الأَنْسَابِ ، وَالاسْتِسْقَاءُ بِالنُّجُومِ ، وَالنِّیَاحَةُ ، وَالنَّائِحَةُ إِذَا لَمْ تَتُبْ قَبْلَ مَوْتِهَا یُقَامُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَیْهَا سِرْبَالٌ مِنْ قَطِرَانٍ وَدِرْعٌ مِنْ جَرَبٍ 
چهار چیز از نشانه های زمان جاهلیت است که یکی از آنها نوحه خوانی و عزاداری است و اگر نوحه خوان قبل از مرگش توبه نکند، در روز قیامت او را د حالی که شلوار از اتش به او پوشانده اند نگه می دارند. 
صحیح مسلم- ج 5 ص 8 ح 1550 .
حال آیا عایشه توبه کرده است؟
اگر توبه کرده که هیچ وگرنه او باید طبق نقل بالا قوانین الهی بر او اعمال شود زیرا او از کار خود دست برنداشته و در مورد ابوبکر هم عزاداری می کرده:
 
لما تُوُفیَ أَبُوبَکْرٍ (رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ) أَقَامَتْ عَائِشَةُ عَلَیْهِ النَّوْحَ فَبَلَغَ عُمَرُ فَنَهَاهَا عَنِ النَّوْحِ عَلاى أَبِی بَکْرٍ، فَأَبَیْنَ أَنْ یَنْتَهَینَ، فَقَالَ لِهَشام بن الْوَلِیدِ: أُخْرُجْ إِلاى ابنَةِ أَبِی قُحَافَةَ فَعَلاَهَا بِالدُّرَّةِ ضَرَبَاتِ، فَتَفَرَّقَ النَّوَائِحُ حِینَ سَمِعْنَ ذالِکَ، فَقَالَ: تُرِدْنَ أَنْ یُعَذَّبَ أَبُو بَکْرٍ بِبُکَائِکُنَّ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ قَالَ: إِنَّ المیتَ یُعَذبُ بِبُکَاءِ أَهْلِهِ عَلَیْهِ. 
از سعید بن مسیب نقل شده است که گفت: هنگامى که ابوبکر مُرد، عائشه مجلس عزادارى برپا کرد، عمر این خبر را شنید و زنان را از گریه و عزادارى نهى کرد؛ اما آنان توجهى نکردند، به هشام بن ولید گفت: دختر ابوقحافه (خواهر ابوبکر) را نزد من بیاور، هنگامى که آمد، چندین ضربه بر بدنش زد، زنانى که عزادارى مى‌کردند، با شنیدن این خبر متفرق شدند. 
الزهری، محمد بن سعد بن منیع أبو عبدالله البصری (متوفای230هـ)، الطبقات الکبرى، ج 3، ص 208، ناشر: دار صادر - بیروت. 
الجزری، عز الدین بن الأثیر أبی الحسن علی بن محمد (متوفای630هـ) الکامل فی التاریخ، ج 2، ص 267، تحقیق عبد الله القاضی، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة الثانیة، 1415هـ. 
سند این روایت را هم حافظ علی الاطلاق اهل سنت یعنی ابن حجر تصحیح نموده است. 
هم‌چنین از اینها سوال کنید برای چه برای عثمان یک‌سال گریستند و با زنهایشان مقاربت نکردند و انگشت های قطع شده اش را در منبر آویزان کرد تا حقوق خون بهایش را از قاتلین بستاند؟ 
وآلى رجال من أهل الشام لا یأتون النساء ولا یمسون الغسل إلا من حلم ، ولا ینامون على فراش حتى یقتلوا قتلة عثمان ، أو تفنى أرواحهم ، وبکوه سنة . 
تاریخ الإسلام ، ج 3 ،  ص 452 ، اسم المؤلف:  شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان الذهبی الوفاة: 748هـ ، دار النشر : دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت - 1407هـ - 1987م ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : د. عمر عبد السلام تدمرى .
آیا برای ردیه این مطالب ذکر شده آقایان وهابی برهان و ادله ای دارند؟ 
محمد بن عبد الوهاب بنیان گذار وهابیت،در کتاب رسالة فی الرد علی الرافضة در صفحه 46 إلی 49 می نویسد: 
و من قبائح هؤلاء الرافضة، أنهم یتخذون یوم موت الحسین مأتماً، فأما النیاحة فمن أعظم منکرات الجاهلیة، یترتب علی ما یفعلون من المنکرات و المحرمات کما لا یحصی و کل ذلک بدعة و منکر. کلهم مشارکون فی البدعة، فاللازم علی کل مؤمن منع هؤلاء المبتدعه من هذه البدعة القبیحة.
یکی ازکارهای قبیح شیعیان، این است که شهادت امام حسین (ع) را، ایام عزا اعلام می کنند در حالی که نوحه کردن و عزاداری کردن از بزرگترین منکرات دوران جاهلیت است. بر عزاداری آنان هم محرمات و هم منکرات مترتب است. اگر کسی عزاداری کند یا راضی به عزاداری باشد یا کمک به عزاداری کند یا اجیر برای عزاداری شود، همه در بدعت شریکند و بر همه مؤمنین واجب است که این شیعیان را از آن بدعت قبیح، نهی از منکر کنند. 
وضعیت ازواج النبی، در راس انها عایشه که رضوان و رضایت خدا بر او باد و صحابی و خال المومنین معاویه که رضوان شیاطین بر او باد تکلیفشان چیست؟ 
تعداد مشرکین بسیار زیاد شده است در سده های اخیر و در جهان سوم.