منهاج البدعه الامویه

علامه مجلسی هم پاسخ جالبی به این مطلب داده اند:
و کیف کان فیستثنى من ذلک قبور الأنبیاء و الأئمة (علیهم السلام)، لإطباق الناس على البناء على قبورهم من غیر نکیر، و استفاضة الروایات بالترغیب فی ذلک، بل لا یبعد استثناء قبور العلماء و الصلحاء أیضا، استضعافا لخبر المنع و التفاتا إلى أن فی ذلک تعظیما لشعائر الإسلام، و تحصیلا لکثیر من المصالح الدینیة.
حکم مساله هر چه باشد، از موضوع مساله قبور انبیاء و ائمه ‌(علیهم السلام) استثناء شده است، به خاطر اتفاق نظر مردم بر انجام چنین عملی بدون اینکه کسی بر آن اشکالی گیرد. و هم‌چنین زیاد بودن روایاتی که تشویق به این امر می نماید؛ بلکه بعید نیست از کراهت ساخت بنا بر روی قبر قبور علما و صالحین نیز استثناء گردد، به خاطر ضعیف دانستن روایت مانع است و توجه به این امر که چنین امری بزرگ دانستن شعائر اسلام و در راستای بدست آوردن بسیاری از مصالح دینی است.
اول)اینکه علامه قبور ائمه را از دیگران استثنا کرده و می فرماید روایات که در باب ساخت قبور برای ائمه است، مستفیض است. همان‌طور که علامه حلی هم تصریح کردند، این اخبار از حد شمارش خارج است.
والاخبار المنقولة فی هذا المعنى أکثر من أن یحصى.
اخبار و روایاتی که در این زمینه نقل شده بیشتر از حد شمارش است.
نام کتاب : منتهى المطلب ، العلامة الحلی، جلد : 2 ، صفحه  890.

http://lib.eshia.ir/10167/2/890 

پس این خبر واحد است و در مقابل اخبار محکم با تعدد طرق متعارض و باطل است و اضافه اینکه خود اهل بیت هم قبور بزرگان مانند حضرت حمزه (علیه سلام) را باز سازی کرده است. آن هم شخصی مانند حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (سلام الله علیها).
عن أبی جعفر قال کانت فاطمة تأتی قبر حمزة ترمه وتصلحه.
ابوجعفر«امام باقر ‌(ع)» فرمود: فاطمه (س) به نزد قبر حمزه می آمد و قبر را مرمت و بازسازی می‌کرد.
الطبقات الکبرى، ج 3 ، ص 18.
اخبار در مورد ساخت قبور ائمه بسیار است برادر ،چند مورد را هم ذکر می‌کنم.
1. دستور پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) برای تعمیر قبور ائمه (علیهم السلام)
روایتی را شیخ طوسی (ره) در تهذیب الأحکام از نبی مکرم (صلی الله علیه و آله) آورده که که به حضرت علی (علیه السلام) فرمود:
تو از دنیا می‌روی و قبور شما و قبور فرزندان شما، زیارت‌گاه شیعیان خالص ما می‌شوند.
... فیعمرون قبورکم و یکثرون زیارتها تقربا منهم إلی الله مودة منهم لرسوله، أولئک یا علی المخصوصون بشفاعتی والواردون حوضی و هم زواری غدا فی الجنة.
شیعیان می‌آیند قبور شما را تعمیر و بازسازی می‌کنند «قربة إلی الله ...» شفاعت ویژه من شامل این‌ها خواهد شد و فردای قیامت در کنار حوض کوثر بر من وارد می‌شوند و در بهشت به زیارت من می‌رسند.
تهذیب الأحکام للشیخ الطوسی، ج6، ص22، ح50 ؛ وسائل الشیعة (چاپ آل البیت) للحر العاملی، ج14، ص383، ح19433.
 2. إخبار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از مذمت شدن زائرین قبور ائمه (علیهم السلام)
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) تکلیف وهابیت را هم روشن کرده است؛ آن‌هایی که تحریک می‌کنند برای تخریب حرم ائمه (علیهم السلام).
و لکن حثالة من الناس یعیرون زوار قبورکم بزیارتکم کما تعیر الزانیة بزناها، أولئک شرار أمتی لا نالتهم شفاعتی و لا یردون حوضی.
ولی گروهی از افراد فرومایه و نخاله، زائرین قبور شما را مسخره و مذمت می‌کنند، چنانچه زناکاران را مذمت و مسخره می‌کنند. این افراد جزء أشرار و بدترین افراد أمت من هستند و شفاعت من به آنها نمی‌رسد و در روز قیامت وارد حوض من نمی‌شوند.
تهذیب الأحکام للشیخ الطوسی، ج6، ص22، ح50 ؛ وسائل الشیعة (چاپ آل البیت) للحر العاملی، ج14، ص383، ح19433.
عن سعد بن طریف ، عن أبی جعفر ( علیهما السلام ) إنّ فاطمة بنت رسول الله کانتْ تزور قبر حمزة ( علیه السلام ) ترُمُّهُ وتُصْلحُهُ وقد تعلّمتْه بحجر » . 
« سعد بن طریف از امام باقر ( علیه السلام ) نقل می کند که دختر رسول خدا ، فاطمه زهرا قبر عمویش حمزه را زیارت و آن را ترمیم و اصلاح می کرد و این قبر را با سنگ چینی ، علامت گذاری و مشخّص ساخته بود . »
ابن شبه ، تاریخ المدینه ، ج1 ، ص131 ؛ ابن سعد ، طبقات ، ج3 ، ص11 ؛ 
سمهودی ، وفاء الوفا ، ج3 ، ص932.
و هم‌چنین خود امام موسی کاظم (علیه سلام) هم دستور به ساخت قبر و گچ کاری برای دخترانش داده‌اند.
لَمَّا رَجَعَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى (ع) مِنْ بَغْدَادَ وَ مَضَى إِلَى الْمَدِینَةِ مَاتَتْ لَهُ ابْنَةٌ بِفَیْدَ فَدَفَنَهَا وَ أَمَرَ بَعْضَ مَوَالِیهِ أَنْ یُجَصِّصَ قَبْرَهَا وَ یَکْتُبَ عَلَى لَوْحٍ اسْمَهَا وَ یَجْعَلَهُ فِی الْقَبْر. 
زمانی که امام کاظم (سلام الله علیه) از بغداد به مدینه باز می گشت،دختری از ایشان در منطقه فید فوت کرد. حضرت به بعضی از غلام های خود دستور داد که قبر وی را گچ کاری نموده اسم وی را بر لوحی بنویسند و بر روی قبر قرار دهند.
کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، تهران، انتشارات دار الکتب الإسلامیة‌،سال 1407 ه‍ ق‌، ج‏3، ص 202.