منهاج البدعه الامویه

ابن شبه نمیری عالم و مورخ بزرگ اهل سنت می ‌نویسد:

ولَمْ یَزَلْ شُرَیْحٌ عَامِلَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عَلَى قَوْمِهِ، وَعَامِلَ أَبِی بَکْرٍ، فَلَمَّا قَامَ عُمَرُ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ أَتَاهُ بِکِتَابِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَأَخَذَهُ فَوَضَعَهُ تَحْتَ قَدَمِهِ وَقَالَ: لَا، مَا هُوَ إِلَّا مَلِکٌ، انْصَرِفْ.

پیوسته شریح نماینده‌ی پیامبر صلی الله علیه و آله در قبیله‌ی خودش بود تا در زمان ابوبکر. وقتی که عمر به خلافت رسید، شریح نوشته‌ی پیامبر را به او نشان داد و از او تقاضا کرد که طبق سیره‌ی پیامبر عمل کند و او همچنان نماینده در قوم خود باشد. عمر دست خط رسول خدا را گرفت و زیر پا گذاشت و گفت: نه؛ نبوت و رسالتی در کار نبوده او تنها یک پادشاه بود، برگرد.

تاریخ المدینة المنورة، ابن شبه نمیری، ج ۲، ص 
۵۹۶

سوالی از اهل سنت: چگونه شخصی که منکر نبوت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله باشد را می‌شود مسلمان نامید، چه برسد به خلیفه‌ی مسلمانان؟!

 اینجا پی به این سخن امام زمان علیه السلام می‌بریم که فرمودند: ابوبکر و عمر تنها به طمع غصب خلافت اظهار اسلام ظاهری کردند و در دل کافر بوده و ذره‌ای ایمان نیاورند!!!